Onze grootste drijfveer, ANGST.

Er zijn momenten in het leven dat ik er veel zin in heb om me met mensen om me heen te verbinden.
Het is net als de komst van de lente. Het begint te tintelen in mijn lichaam, ik voel me ontzettend blij, ik wil graag rond huppelen in de warme zonnestralen en me neer laten ploffen in het verse groene gras.
Je geniet van de opkomende krokussen en ruikt de zoete bloesem in de bomen.
Dat gevoel heb ik als ik zin hem om me te verbinden met mensen.

 

 

 

 

Zo naïef als ik ben duik ik daar helemaal in. Naakt, zonder oogkleppen op. Ik praat met iedereen, ik vertrouw iedereen, ik zou je zo mijn pincode geven…J

 

Maar dan na een aantal weken later wordt ik ontzettend bedroefd wakker. Het gaat niet, ik kan me niet met iedereen verbinden. Ik ontmoet meer obstakels dan mensen in het leven. En dan voel ik me erg eenzaam.

Er zijn ontzettend veel redenen dat het niet gaat.

Pas geleden was ik op een forum en had ik een erg leuk contact met iemand. We hebben avonden online zitten kletsen. Dus ik vraag aan haar op een gegeven moment om de volgende dag een kopje thee te gaan drinken. En wat krijg ik voor antwoord. Oh help, hoe kan ik je vertrouwen?  Dúh, we zitten avonden te chatten…..
Een collega van mij geeft massages. Verschillende malen zit ze te wachten op een klant die niet komt……
Verschillende mensen vinden het storend dat iedereen onderweg, bijvoorbeeld in de trein of de bus op hun telefoon zit…..
Hoeveel mensen hoor je niet vertellen dat ze het zo druk hebben. Maar ze doen er niets aan……..

 

Dit zijn een paar voorbeelden die ik tegen ben gekomen in één week. En dit zijn ze nog niet eens allemaal.

We zien alleen deze situaties. Maar verder kijken dan onze neus lang is kunnen we schijnbaar niet.

Het gaat om de angst die er achter zit. Alles leuk en aardig maar kom niet te dicht bij. We stralen allemaal angst uit. Want hoe kan je iemand vertrouwen? Je hart volgen is schijnbaar niet voldoende. Deze kan je geen garantie geven.

 

En het gevolg daarvan is dat we, en ik dus ook, niet meer het onschuldige, naïeve kind durven te zijn.

Ik wordt er verdrietig van dat we ons hart zo hebben gesloten. 

 

 

                                                                                           

Maar daar zijn gelukkig weer workshops voor; `Ontmoet het innerlijk kind in je`.

Je leert dan weer het onschuldige kind in jezelf te tonen. En als je dat doet krijg je weer een tik op je neus. En dan ga je weer naar een workshop; `Ontmoet het innerlijk kind`en weer een tik. En weer naar de workshop enzovoort, enzovoort…..

 

Maar van angst kan je wel leven. Stel, we bouwen geen angsten op, we kunnen iedereen altijd vertrouwen. De economie stort in. De wereld leeft van onze angsten.

En dan komt natuurlijk de volgende vraag, waarom houden we dit in godsnaam in stand?

 

Wordt vervolgd……