Je bent pas iemand als je een mening hebt.

Je hebt jezelf nog maar net uit het geboortekanaal gewurmd of de eerste meningen krijg je al over je heen.

`Ach, wat een prachtig kind, hij is wel een beetje dik, wat een lange voeten, wat veel of weinig haar, zo…..die kan krijsen…..enzovoort`.

Je zou zeggen dat dit alles niet uitmaakt, maar het maakt een heleboel uit. Vanaf minuut 1 dat we op deze wereldbol staan, leren we dat we alles mogen beoordelen. Dat dit normaal zou zijn. Maar in mijn ogen is dit niet normaal.

Men vindt het belangrijk dat we een mening hebben.

Je bent pas iemand als je een mening hebt.

In principe zijn een mening of een oordeel hebben twee verschillende dingen. Maar al  snel is een mening het oordeel van een persoon. Er is bijna geen verandering meer mogelijk.

Door een mening over een ander persoon te hebben, krijgen wij het idee dat wij beter zijn en perfecter.

Wij kunnen niet meer onszelf zijn maar worden geleefd door de oordelen van de ander.  

Al van jongs af aan leren we om een masker op te zetten. Om maar zo min mogelijk meningen of oordelen van een ander te krijgen. We zoeken een veilige plek op binnen onze comfortzone. En je comfortzone is die plek die acceptabel is voor je omgeving.

Vaak zijn we niet bewust van het feit dat we oordelen of dat we beoordeelt worden.

Er zijn zelfs momenten dat iemand anders je betrekt in zijn oordeel. Vorige week zat ik in de wachtkamer bij mijn arts. Er zaten nog twee andere vrouwen bij mij in de wachtkamer. Op een gegeven moment kreeg één vrouw een slecht bericht toen zij de telefoon op nam. Als reactie daarop vloekte ze. De andere vrouw gaf hier een afkeurende reactie op, hierbij probeerde ze mij te betrekken bij haar oordeel door middel van oogcontact. Haar ogen vroegen of ik de uitspraken van de vloekende vrouw ook niet idioot vond?

Het leven gaat door met alle oordelen en meningen. Elke dag weer.

Maar er zijn momenten in het leven dat je hier bewust van wordt. Dat je doorkrijgt wat je aan het doen bent en wat de ander doet. Het begint ineens in je lichaam te kriebelen. Alle oordelen gaan zwaar wegen.

Als je door hebt dat oordelen toch niet zo fijn is, heb je een keuze. Of je gaat door met dit gedrag of je gaat proberen om dit te veranderen.

Soms is een oordeel al je mond uit voor je het door hebt…….oeps………

Waar we allemaal een mening over hebben is schoonheid.

De schoonheid van een ander maar ook over je eigen schoonheid heb je een mening.

Als je bepaalde kleding aan hebt ben je mooier of juist niet. Als je slank bent, ben je aantrekkelijker om te zien. Kleding zegt een groot deel van je schoonheid.

Als ik een tuinbroek aan doen zal ik vast lesbisch zijn. Als ik een mantelpakje en high heels aan doe ben ik een mooie stijlvolle dame. En als ik een kort rokje aan heb met een spleet tot aan mijn billen en een topje waar mijn decolleté goed zichtbaar in is, ben ik ordinair en waarschijnlijk een slet.

Kleding vormt het oordeel van mensen.

Ze zien niet wie je echt bent. Wat blijft er over van je schoonheid als je al je kleren uitdoe? En ook daar heb je een mening over. Net zo goed als dat je een mening hebt over je lichaam, je tempel.

Je buik is te dik, je kont is te rond, je benen te kort en je borsten…..….Ga zo maar door.

Het vervelende is dat je, je gaat gedragen zoals de ander je wil zien. En wat gebeurt er dan? Alle schoonheid verdwijnt. Want schoonheid is puur en authentiek. Dus je kont mag rond zijn en je benen kort.

Je schoonheid zit van binnen en dat is de liefde voor jezelf en je medemensen.

Maar door alle oordelen en meningen zijn we bang geworden om onszelf te laten zien.

Zonder mening bestaan we niet dus onze mening over de ander blijft in stand. Elke dag weer uiten we onze meningen. Onze meningen en oordelen zijn onze agressie. Uiteindelijk is zelfs een mening hebben een vorm van  oorlog voeren.