Als ik naar mijn zoon kijk zie ik al een paar
jaar gedoe over zijn school bezoek.
Dit is al begonnen op de lagere school. Volgens
zijn visie is school een gevangenschap, hij moet zijn tijd verdoen aan dingen
leren waar hij de rest van zijn leven niets meer meedoet. Hij moet dingen leren
die je gewoon op internet kan vinden. Hij vindt het merendeels tijdverspilling.
Waarom moest hij leren waar de hoofdstad van de Oekraïne ligt. Als hij daarheen
wilt zoekt hij het wel op op google maps.
Op de lagere school baalde hij gewoon van school
en dat gevoel was latent aanwezig. Hij deed aardig mee en durfde nog niet voor
zichzelf op te komen.
Maar nu zit hij sinds twee jaar op de Middelbare
school en nu is het gevecht in volle gang.
Vanmorgen vertelde hij me dat ze vorig jaar een
wedstrijd hadden wie de meeste gele kaarten had gekregen in het jaar. Een gele
kaart krijg je als je niet luistert, niet je huiswerk hebt gedaan, een grote
mond hebt en zulk soort dingen.
Maar dit jaar hebben ze iets anders bedacht. De
gele kaarten waren niet meer leuk, want die krijg je volgens zoonlief gewoon al
als ze je zien.
Schijnbaar hebben ze het totaal verpest bij de
leerkrachten.
De sfeer tussen leerkrachten en leerlingen is er
niet op verbeterd. Dit jaar hebben ze iets nieuws bedacht.
De uitdaging is nu om zo brutaal te zijn of de
leerkracht te negeren zodat diegene zijn geduld verliest en gaat schreeuwen.
Als ik kijk naar de visie van mijn zoon over
school dan zie ik precies mezelf. Ik verveelde me dood op school. Ik wil met
hele andere dingen bezig zijn dan vervoegingen in het Duits in mijn hoofd
stampen. Ik wilde me bezig houden met de vraag waarom we dingen doen zoals we doen en of het wel enige logica heeft.
Voor mijn gevoel is de wereld niet zoals hij zou
moeten zijn. Er zijn regels gemaakt en niemand schijnt te weten waarom ze er
zijn. Als antwoord krijg je dan meestal, ´Nou gewoon omdat het zo hoort´.
Voor mij is niets gewoon, alleen als je iets
vanuit je hart doet. En daar hebben leerkrachten geen kaas van gegeten.
Waar zijn we als samenleving mee bezig zijn, zou
je je afvragen.
Niet alleen de leerlingen maar ook de
leerkrachten. Het is een pure machtsstrijd die bezig is op scholen.
Waarom zou het leerlingenwezen ook niet met de
tijd meegaan?
Er zijn kinderen die het fijn vinden om te leren,
die het prettig vinden om met hun hoofd bezig te zijn. Maar er zijn ook leerlingen die totaal niet
gemotiveerd zijn om mee te doen aan dit systeem, die de nutteloosheid van dit
systeem zien.
Ook op scholen
wordt het tijd
voor zorg op maat.
Over
dit lijden heeft Boeddha het. We
kunnen niet meer verwachten dat iedereen nog mee gaat in een vastgestelde
maatschappij. Het kan niet meer met alle nieuwentijdskinderen die op zijn gestaan. De nieuwentijdskinderen zijn de kinderen die niet mee willen doen aan
de traditionele maatschappij. Ze willen zorg op maat.
We
kunnen boos zijn op de kinderen die zo´n zooitje van de maatschappij maken.
Leerkrachten uitdagen, niet zomaar respect tonen. Er zijn al jarenlang
leerkrachten die overspannen weglopen op scholen. Er is een grote leegloop op
scholen.
Helaas
kan ik geen mededogen hebben voor de leerkrachten. Ze houden dit systeem zelf
in stand. Mijn zoon zou zeggen; ´ze vragen er zelf om!´.
Natuurlijk
is het geen bewuste keuze om te vragen om brutale en respectloze kinderen. Het
is een hele onbewuste keuze. Zolang leerkrachten, de leerplicht en uiteindelijk
de overheid onbewust blijven zijn we verdoemt om te blijven lijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten