Mijn nieuwetijdskind

Hij is 17 jaar en wat heb ik ontzettend veel van hem geleerd. En pas nu valt het kwartje en kan ik het accepteren.

Hij heeft nooit gedaan zoals een gemiddeld kind zich gedraagt. Hij was altijd een uniek kind.
Dood vermoeiend, maar hij heeft er wel voor gezorgd dat ik wakker bleef.
Als baby was hij een kind dat veel huilde. Ik weet nog dat ik in bed lag met een baby die constant aan het huilen was. Hij was 3 maanden oud. Ik tilde hem op in de lucht en vroeg aan hem wat hij me in godsnaam aan het leren was.
Ik heb nooit antwoord gehad tot nu toe, nu hij 17.
Hij heeft geen gemakkelijk leven gehad. Hij kon niet leven met autoriteit. Dus scholen waren een drama. Op elke school die hij heeft bezocht heeft hij niet meer dan drie jaar gezeten. Er was altijd een moment dat hij weg moest omdat hij onaangepast gedrag vertoonde.
Al van jongs af aan liep hij regelmatig van huis weg. Wat een drama was dat. Ik kon zo in mijn ego rol van moeder blijven hangen. Als hij weg liep, had ik het gevoel dat ik gefaald had. Het lukte me gelukkig niet om hem te veranderen.
Ik dacht dat hij een probleem had wat opgelost kon worden. Al vanaf dat hij een kleuter was heeft hij bij de hulpverlening gelopen. De conclusie van de reguliere psychiaters/pedagogen en psychologen was; Helaas, hij heeft gedragsproblemen en zal daar behandelt voor moeten worden´. ADHD, PDD-NOS, Gegeneraliseerde angststoornis. Vele stickers heeft hij opgeplakt gekregen.
Maar ook dat behandelen lukte niet omdat hij gewoon is, wie hij is.
Hij heeft geen stoornis die behandelt kan worden. Hij kan niet gekneed warden naar de gemiddelde maatstaven van de maatschappij.
Ik heb diep van binnen ook altijd geweten dat de gemiddelde maatstaven van de maatschappij veelal onzin waren. De meeste mensen houden zich bezig met maatschappelijk correct gedrag. En ik moet toegeven dat ik me hier soms ook mee bezig hou zodat mijn hoofd niet gelijk afgehakt wordt. Maar het wordt gelukkig steeds minder. Want door me bezig te houden met maatschappelijk correct gedrag verloochen ik mezelf en wordt ik erg verdrietig van mezelf.

Maar zoonlief gaat voor goud.

Ik ben trots op hem. Hij heeft in de afgelopen jaren geleerd dat vechten geen zin heeft. Toen hij nog jonger was ging hij uit onmacht op de vuist met alles en iedereen. Dat heeft hij afgeleerd en gebruikt nu de regels/wetten om te zorgen dat hij krijgt wat hij nodig heeft J

En dan zegt zijn laatste hulpverlener dat hij een zorgmijder is. Omdat hij niet behandelt wilt worden. Ik had het nog bijna geloofd ook.

Nieuwetijdskinderen hebben onze zorg niet nodig. Zij weten als geen ander wat ze nodig hebben. Het enigste wat ze nodig hebben is ruimte om te Zijn.